yyy, eee, tytuł mi się nie wymyśla

No i proszę czarymary i spadł śnieg. Normalnie słowem ten śnieg zrobiłam, zwizualizowałam go falami mózgowymi, wystrzeliłam we wszechświat i spadł był. Tylko że nie do końca mi chodziło o taki śnieg, co spadł. Chodziło mi, żeby był taki puszystomięciutki, iskrzącomieniący, taki co wygłusza wszystko i wycisza i rozjaśnia i rozblaszcza. Chodziło mi wiecie, o taki obrazek sielski z leśną polaną skąpaną w słońcu i z tym śniegiem wszystko pokrywającym i sypiącym z nieba w tym słońcu, i tarzanie się w tym śniegu i rzucanie kulkami. No bo to głównie chyba chodzi właśnie o to słońce, co go dzisiaj ani skrawka nie było. No i brak lasu pod domem, gdzie by można se pójść i tak pooddychać po prostu. Aczkolwiek mój chytry plan przewiduje znalezienie się w pobliżu jakiegoś lasu w najbliższym czasie. Zanim mi pies zupełnie skapcanieje z braku regularnego kontaktu z innymi istotami na czterech łapach. No bo ile mogę udawać, że jestem psem.
Prawieskapcaniały pies wygląda tak.

Skądinąd dzisiaj dostałam informację z niejakiego Londka Zdroju, że tam 10 stopni i świeci słońce i wiosna. Czyli klasycznie, wszyscy mówią, że w Anglii jest syfiąca pogoda, a jakoś zawsze jest tutaj ładniej, niż u nas. I co, hę?

A ponieważ ostatnio się zrobiło tak multimedialnie, interdyscyplinarnie i w ogóle, to będzie też piosenka na dzisiaj, bo mi dzisiaj chodzi po głowie wciąż.