city luv

Zakochałam się chyba trochę. W tej Łodzi.
Miałam takie nieodparte wrażenie, nie wiedzieć czemu, stojąc na środku Piotrkowskiej, zwrócona twarzą w kierunku, hmmm, którymś tam, w każdym razie w stronę takiego dużego pomnika, że tam na końcu jest morze. Niesamowite to było uczucie, i niesamowicie znane. Przypominało mi trochę parę innych miast, które już widziałam. Trochę Gdynię. Nawet bardzo.
I jeszcze skojarzył mi się ten widok z Seulem, gdzie była taka bardzo szeroka ulica, a na jej środku pomnik, a za pomnikiem, zamiast morza, były potężne góry. Ale to było dokładnie to samo niesamowite wrażenie przestrzeni, wielkiej, miejskiej otwartej przestrzeni, oświetlonej słońcem zachodzącego słońca. Na tej wielkiej ulicy otoczonej potężnymi kamienicami.
I to światło właśnie, które mnie tak zachwyciło, ta gra światła z cieniem wśród tych obdrapanych ścian kamienic, to światło, któremu podobno się tak dziwiłam dlatego, że całkiem długo mieszkałam bardzo wysoko, i nie w centrum miasta. Pewnie tak jest, bo podobne światło zauważyłam późnym popołudniem w Gdyni, na takiej wielkiej kamienicy właśnie. Szkoda tylko, że Świętojańskiej tak daleko do Piotrkowskiej.
I jeszcze to światło wczesnoporanne w Łodzi świtającej, pijanej, chwiejącej się, wyciszającej się po nocnym gwarze, trochę zapamiętanej przez mgłę, dosyć niedokładnie. Bardzo lubię tak miasta oglądać, tak zapamiętywać. Zwłaszcza o świcie.

I tak sobie myślę o tych miastach w kontekście miłości. I wychodzi mi taka lista.
Łódź – świeże zauroczenie.
Największa miłość, fascynacja i tęsknota – oczywiście Londyn.
Silna tęsknota też za Sopotem, Sopot to druga wielka miłość, trochę taka miłość utracona. Ale też ta najbardziej zrealizowana. Najbardziej namacalna, najbardziej rzeczywista. Najprawdziwsza. Dom.
Kraków – miłość bardzo odwzajemniona – biorąca w ramiona, dająca spokój w głowie a jednocześnie siłę i kopa do robienia wielu rzeczy. Bez przesady czuję się tam jak u siebie. Amsterdam – to takie uczucie do starego przyjaciela, którego się bardzo dobrze zna.
No a Gdynia? Właśnie się mocno nad tym zastanawiam, bo nie wiem jeszcze. Nie umiem tego określić. Bo o tym też zapomniałam. Tam się wychowałam, i właśnie stamtąd uciekłam. Więc to taka trudna relacja. Ta najtrudniejsza.

Hmmm, no a teraz proszę sobie to spsychoanalizować - bardzo łatwo…

A Gdańsk, jak ujęła to ostatnio M. na swoim blogu, no cóż, Gdańsk śmierdzi… :P Ale i tak go lubię, chociaż w nim akurat mieszkać bym nie chciała.

Bo ja kocham miasta.
Seul, Berlin, Sztokholm, Praga, Kopenhaga…
A jeszcze tyle ich na mnie czeka…