podróże, małe i duże

lubię podróżować. i o tym już wiele razy było. odwiedzać różne miejsca z walizką (zwłaszcza nową, śliczną błękitną walizką). sypiać w hotelach. i o tym też już było.

ostatnio na przykład byłam we wrocławiu. samolotem, co okazał się niewiele droższy niż pociąg, a jechał wiele razy krócej. leciał znaczy. gdyby tylko nie turbulencje przy lądowaniu na wałęsowym lotnisku...

otóż we wrocławiu byłam służbowo na konferencji, na której przyszło mi występować w najgorszych na świecie warunkach, więc nie będę się rozpisywać (że o 22, w dusznej i głośnej knajpie, bez nagłośnienia i pod czasową presją. choć w sumie i tak wyszło na plus). wolę się rozpisać o wrocławiu. który był już wiosenny a tę wiosnę przywiozłam z powrotem. i teraz mam nadzieję, że już zostanie na zawsze i mój coroczny bunt wobec zimowej kurtki będzie mógł trwać najkrócej w historii.

o wrocławiu, który poznałam od trochę innej strony, niż ostatnio. i trochę chyba nawet bardziej choć paradoksalnie krócej. na przykład od strony dzielnicy, którą można by porównać do dolnego miasta w gdańsku, a ci, co gdańsk choć trochę znają, wiedzą, o czym mówię. i jeszcze od ulicy w dzielnicy żydowskiej, na której - jeden za drugim - szyldami krzyczą zakłady pogrzebowe. i kilku przytulnych knajpek. i spaceru po ostrowie tumskim. i kiwania się na zbyt wysokich jak na nierówny wrocławski bruk i rozkopane chodniki koturnach. ciągnąc za sobą podskakującą na nierównym bruku śliczną nową walizkę.

tak, bardzo lubię podróżować.

ale bardzo, bardzo lubię też wracać do domu...



p.s. właśnie z k zaplanowaliśmy podróż szczególną. wcale nie taką daleką, ale jednocześnie nawiększą z dotychczasowych.

ale o tym jeszcze jakoś wkrótce, niebawem, na pewno.